سری فیلم های (گرگ و میش)، داستان عشق انسانی به نام بلا به خون آشامی به نام ادوارد است. این عشق او را به دنیای خون آشامان وارد ساخته و با فراز و نشیب های فراوانی روبرو می کند. اما هیچ خطری، عشق آنان را کم رنگ نمی سازد. بلا زمانی که هنوز یک انسان است با ادوارد ازدواج کرده و کودکی نیمه انسان-نیمه خون آشام به دنیا می آورد. سپس زمانی که مرگ او را فرا میگیرد ادوارد او را به خون آشام تبدیل نموده و نجاتش می دهد. آن گاه زندگی خون آشامی آنان با عشق و به همراه کودکشان ادامه می یابد.
در دو مقاله ی قبل، به بررسی و مقایسه ی دو ویژگی زیبایی و خانواده محوری در فیلم های خون آشامی پرداخته شد. اکنون به چگونگی یکی دیگر از این تفاوت ها می پردازیم.

در مجموع خون آشامان این سبک از فیلم ها، موجوداتی پلید، وحشتناک، عناصری منفی و اصطلاحا bad man بودند. اما در سبک جدید این فیلم ها، خون آشامان به کاراکترهایی مثبت، زیبا، باعاطفه اجتماعی، عاشق و نهایتا good man به تصویر کشیده شده اند.
سری فیلم های (گرگ و میش)، داستان دختری به نام بلا، از خانواده ای از هم پاشیده است. او مادر و همسر دوم مادرش را ترک کرده و برای زندگی با پدر به فورکس می رود. در آن جا با خانواده ی کالن ها آشنا می شود؛ خانواده ای خون آشام اما منسجم و صمیمی و پرعاطفه. بلا با ادوراد، پسر کالن، رابطه ی عاشقانه ای را شروع می کند که او را به دنیای خون آشامان وارد می سازد. بلا با وجود همه ی دردسرها و خطرات فراوان، بازهم مشتاق ازدواج با ادوراد است. آن گاه زمانی که هنوز یک انسان است با ادوارد ازدواج کرده و کودکی نیمه انسان-نیمه خون آشام به دنیا می آورد. سپس زمانی که مرگ او را فرا میگیرد ادوارد او را به خون آشام تبدیل نموده و نجاتش می دهد. کودک به سرعت بزرگ می شود و آنان خانواده ای زیبا و صمیمی را تجربه می کنند.

هنگامی که اولین کنفرانس صهیونیست در 29 اوت 1897 در شهر بال سوئیس شروع به کار کرد، جریانهای مختلف صهیونیست ولابی های سیاسی آن  در همه جای دنیا به این تکاپو افتادند که پس از برگزاری اولین کنفرانس،

جریانی به راه اندازند که بتواند بیش از گذشته حرکتهای صهیونیسم  جهانی را توجیه کند وبه نوعی به این جریان فرهنگی-سیاسی مشروعیت کاذب ببخشد . به طورقطع بهترین و از اولین حرکتهای این جریان برای مشروعیت سازی تسلط بر رسانه ها بود. به گونه ای که پس ازمدت کوتاهی آنها به کمک انگستان وآمریکا  به یک امپراطوری رسانه ای بزرگ  دست پیدا کردند که درآن به دلیل هزینه های فراوان ولابی پشت پرده کسی نمی توانست درمقابل جریانهای رسانه ای آنها بایستد. در همین راستا آمریکا هم هالیوود را بی چون چرا دراختیار فیلم سازان طرفداران صهیونیسم جهانی و رژیم صهیونیستی  قرار داد تا بتواند درپهنه رسانه ای بزرگ هالیوود هر کاری که دوست داشتند وبه مقتضی سیاستهای رژیم صهیونیستی انجام دهند.

دراین بین یهودیانی که شروع به فعالیت درهالیوود کردند برنامه های خود را بر چند محور قرار دادند.
1-تلاش برای مشروع نشان دادن رژیم صهیونیستی و به نوعی جایگاه سازی تاریخی برای آن، به گونه ای که آنها سعی می کردند که در فیلمهای هالیوود به ویژه ژانر تاریخی وسیاسی این موضوع را به بیننده تلقین کنند که یهودیان از ابتدا به صورت گسترده در فلسطین حضور داشته اند و به طور کلی جایگاه اصلی یهود بیت المقدس یا همان سرزمین موعود یهود است.
2-مظلوم نمایی سیاسی به ویژه در فیلمهایی که درباره جنگ جهانی دوم وپس از آن ساخته شده است.
همه این اتفاقات درحالی است که سیاسیون آمریکا با پولهای کلانی که در هالیوود خرج میکنند،به دنبال کمک بزرگی به صهیونیسم برای القای اهداف آنها در پرده نقره ای هستند.
به نوعی که به جرات می توان گفت که بسیاری از کارگردانانی که در سینمای سیاسی هالیوود نقش دارند از کسانی می باشند که به خوبی به این جریانات وخواسته های آنان واقف هستند.

جهان امروز جهان تصویر است و مساله آینده‏نگرى (فیوچریسم) در دهه‏هاى گذشته براى غرب بسیار مطرح بوده است. آینده‏نگرى در غرب، ریشه در روش علم تجربى، نگرش‏هاى سیاسى و اندیشه‏هاى مذهبى دارد . آمریكا با نشان دادن آینده تاریك و خونین بشر در فیلم‏هاى خود، سعى دارد خود را منجى آینده بشریت معرفى كند . مساله مهدویت‏براى غرب پس از انقلاب اسلامى ایران مطرح شد .

جهان امروز، جهان تصویر است و عمده‏ترین مصداق این تصویر، سینماست . پستمن در كتاب زندگى در عیش، مردن در خوشى سه دوره یا سه سپهر را براى انتقال معلومات ذكر مى‏كند: دوره انتقال معلومات به وسیله زبان، دوره مكتوب و بالاخره دوره تصویر (سینمایى و تلویزیونى) .

به تصویر كشیدن مبانی معنوی و مذهبی و شخصیت‌های قدسی، هنر خاصی را می‌طلبد كه تنها هنرمندان سلیم‌النفس و متعهد می‌توانند از عهده آن برآیند.

در هنر نمی‌توان مستقیم سخن گفت و یا پند و اندرز داد. هنر سینما كه اصالت و اساس آن بر تصویر است، به عكس دیگر هنرها، مشكل‌تر می‌تواند چنین مفاهیمی را به زبان خود ترجمه كند و به گونه‌ای كه به این مفاهیم لطمه نخورد، آن را در خود حل كند یا به واقع خود در آن حل شود. در عین حال، باید گفت مؤثرترین روش برای ماندگار كردن مفاهیم مذهبی و دینی به تصویر كشیدن آن‌هاست.

فراماسونری همواره با گردش آزاد سرمایه در دنیا به تجارت می‌پردازد و در قالب سازمان‌های خیریه ،سعی در ساختن چهره‌ای موجّه و مثبت از خود داشته است.رویکرد سینمایی دهه اخیر هالیوود هم،ساخت و پرداخت چنین جلوه‌ای از این سازمان بوده است. 

اشاره:

با اختراع دوربین فیلمبرداری در سال 1895 توسط برادران لومیر و روبرو شدن مردم با پدیده‌ای به نام سینما، جریان فراماسونری با سیطره بر این پدیده و نفوذ در صف تهیه کنندگان، نویسندگان و کارگردانان و هنرپیشگان، در صدد تحمیل و تبلیغ جهان‌بینی مادی خود توسط این رسانه برآمد. فراماسونرها با استفاده از نمادها و شعارهای خود در فیلم‌ها و تحریف تاریخ توحیدی، با قداست‌زدایی از پیامبران الهی و چهره‌سازی در مقابل آنان، در صدد تخریب باورها و ارزش‌های الهی برآمدند. این جریان که نقش محوری در اشاعه فساد و فحشا در بین جهانیان را ایفا می‌کند، هر روز بر سیطره خود بر سینمای جهان به ویژه هالیوود می‌افزاید. این مقاله نگاهی است کوتاه و محققانه در چگونگی نفوذ و استفاده ابزاری جریان فراماسونری از پدیده‌ای به نام سینما.

موسم جشنواره فیلم کن رو به پایان است و تب و تاب این جشنواره که متاسفانه برخی دست اندرکاران و مسئولین سینمایی ما را هم فرا گرفت ، پس از سود فراوان مالی و غیر مالی برای تراست ها و کارتل های غربی و آمریکایی رو به افول می رود. تب و تابی که به جز خود آن شهر کوچک سواحل جنوب فرانسه (آن هم به مدد تبلیغات طراحان و تولید کنندگان انواع و اقسام مد لباس و لوازم آرایش و جواهرات)،در هیچ کجای دنیا مانند ایران مطرح نیست.همین الان می توانید سری به معتبرترین وب سایت های سینمایی جهان بزنید و ببینید واقعا این جشنواره موسمی در دنیای سینما تا چه حدی محل از اعراب دارد، دیگر رسانه ها و وب سایت های غیر سینمایی جای خود دارند!

سینما به دلیل جذابیت‌های فراوان و نفوذ بسیار در همه‌ی گروه‌های سنی به ویژه جوانان، همواره به عنوان وسیله‌ای بی‌بدیل برای استیلای فرهنگی بر مردمان اقصی نقاط جهان به کار گرفته شده است.ابزاری کارآمد که رویکرد تولیدکنندگان آن در بسیاری از موارد فرسنگ‌ها با دنیای فرهنگ فاصله دارد. نظام تبلیغاتی و رسانه‌ای غرب طی دهه‌های متمادی کوشیده است تا با افکار عمومی را با افکار خود همسو کند. نظامی که شبیخون فرهنگی خود را بیش از همه بر جوامعی متمرکز می‌کند که رهبران آن در مقابل استیلای بیگانه ایستاده‌اند.

فیلم هایی نه برای اقلیت یک درصدی

مرشد

The Master

 پال تامس اندرسن پس از گذشت 5 سال و فیلم "خون برپا خواهد شد" مجددا با فیلمنامه ای خودش به بخشی دیگر از سیستم فرهنگی و اجتماعی غرب نگاه می کند.

لنکستر تاد ، رهبر و مرشد یک فرقه شبه معنوی و نوپدید به نام "هدف" است که با سرمایه فراوان سعی در جذب آدم ها و بوجود آوردن فضایی است که در آن بتواند عقاید خود را ترویج دهد. عقایدی در نفی ادیان ابراهیمی و توحیدی و بسط افکار شرک آمیزش مبنی بر تناسخ و سفر در زمان و ...که در تجسم واقعی خود به فساد اخلاقی و روانی نیز می انجامد. فیلم با سفر تصادفی ملوانی قدیمی به نام فردی (جواکین فونیکس ) با کشتی لنکستر تاد ، مخاطب را به درون فرقه مزبور بوده و در پس یک ظاهر فریبنده ، وی را به عمق شرایط خشن و ضد انسانی درون فرقه ها رهنمون می سازد.

آنچه بیش از هر موضوعی می تواند فیلم های اسکاری و به خصوص کاندیداهای بهترین فیلم را به یکدیگر پیوند دهد ، تجلیل و تبلیغ سرمایه داری به عنوان نجات بخش و تنها راه رهایی برای مردم و اقشار مختلف است. این درحالی است که طی یکی دو سال گذشته جنبش ضد سرمایه داری موسوم به جنبش وال استریت ، مهمترین مسئله و حرکت اجتماعی در آمریکا و غرب بوده که به نمایندگی از اکثریت 99 درصدی ملت آمریکا برعلیه اقلیت یک درصدی سرمایه دار قیام کرده اند. اما رسانه های آمریکا که در اختیار همان اقلیت یک درصدی است، بی محابا اخبار و گزارشات و موجودیت این جنبش را سانسور کرده و به منافع خود را به عنوان منافع ملی آمریکا تبلیغ کرده است. سینمای هالیوود نیز در طول این یکی دو سال نه تنها ، به جنبش 99 درصدی وال استریت نپرداخته بلکه در مقابل همان اقلیت یک درصدی را به عنوان منجیان و آدم های مثبت در فیلم نمایش داده و در مقابل حرکات اعتراضی و ضد سرمایه داری را به عنوان اقداماتی ابتر و بی حاصل و بعضا ضد تمدن و حتی ضد بشریت در کادر دوربین خود قرار داده است . بیشترین نشانه های این تصویر را در فیلم های اسکاری می توان رویت کرد:

مراسم اهدای جوایز اسکار هشتاد و پنجم تکراری تر و کلیشه ای تر از همیشه بود. اگر در اواسط دهه 90 به دلیل رشد فن آوری دیجیتال، اجرای این مراسم تحولی پیدا کرد و محل ارائه خلاقیت هایی در این باب شد اما دیری است که به یک بازی تکراری و کسالت بار بدل شده که دیگر حتی اعلام نتایجش نیز هیجان برانگیز و تعلیق آور نیست. مجری یا به قول خودشان Host (میزبان) به روی سن رفته ، حدود 10 دقیقه پرحرفی می کند که ظاهرا بایستی خنده آور باشد، با استفاده از متنی که قبلا تهیه شده با برخی کاندیداهای اسکار و یا بازیگران و فیلمسازان حاضر در سالن شوخی نموده و سپس اگر استعدادکی هم داشته باشد با آواز و ترانه ای فیلم های نامزد جایزه را معرفی می کند.

شهید سید مرتضی آوینی ، زبان صریح و بدون رودربایستی داشت و همین صراحت و تاکید بر اصول ، موجب شده بود که از سوی جناح های مختلف فرهنگی و هنری مورد حمله و هجوم قرار گیرد. اما این هجوم بیشتر و به صورت جدی تر از سوی طیفی بود که ریشه های خود را در تاریخ به اصطلاح روشنفکری این دیار جستجو می کرد و خویش را مدعی تجدد و آزاد اندیشی و انواع و اقسام "ایسم" ها می دانست.

یکی از پرچالش ترین و بی پرده ترین این هجمه ها در همایشی صورت گرفت که پس از دهمین جشنواره فیلم فجر در بهمن 1370 ، تحت عنوان "سمینار بررسی سینمای پس از انقلاب" در دانشکده سینما و تئاتر برگزار شد. در آن سمینار ، تقریبا همه آنهایی که ادعای سینمای روشنفکری و شبه روشنفکری داشتند و خود را اخلاف موج نو اواخر دهه 40 و اوایل دهه 50 می دانستند ، سید مرتضی آوینی را به قول خودش به محاکمه کشیدند.

بد نیست دوستان شبه روشنفکر یا آنان که به اصطلاح ، نو آوانگارد هستند و پس از انقراض سلسله روشنفکری در غرب ، تازه باد این تفکر منسوخ به آنها رسیده تا از قبلش خود را خنک کنند ، این مطلب را بخوانند. آیا واقعا سید مرتضی آوینی که سنگش را به سینه می زنند ، همین آوینی است؟!

خود آوینی بخشی از فضای آن سمینار بهمن 1370 را این گونه شرح می دهد:

كارتون قديمي پينوكيو كه شركت فيلمسازي والت ديزني آن را در سال 1940 منتشر ساخت، هنوز مورد توجه كودكان و بزرگسالان اقصي نقاط جهان قرار مي‌گيرد. اما، داستان اين عروسك چوبي مبتنی بر یک تمثیل عمیق معنوی و برپايه آموزه‌هاي سری است كه به ندرت درباره آنها سخن به ميان مي‌آيد. در اين گزارش، ما به منشا و ريشه شكل‌گيري اين داستان انيميشني و نيز لایه‌‌هاي پنهان آن نگاه اجمالي خواهيم انداخت.

اگر قتل عام گروهی از ایرانیان به سعایت و با توطئه دو سرکرده یهودی دربار خشایارشاه یعنی استر و مردخای را نخستین هلوکاست و نسل کشی تاریخ بدانیم که رسما به ثبت رسیده ، نسل کشی مسلمانان طی جنگ های صلیبی، اولین هلوکاست پیروان دین خاتم بوده که بر صفحات تاریخ نگاشته شده است.

براساس اسناد و مدارک تاریخی که در کتب منتشره غرب نیز درج گردیده، در طی جنگ اول صلیبی و فتح اورشلیم توسط صلیبیون فرانسوی به سرکردگی فردی به نام دو بولیون ، فقط در طول 2 روز ، بیش از 40 هزار زن و مرد و کودک مسلمان در این شهر ، قتل عام شدند. صلیبیون در اولین دوران حاکمیت خود، حدود 88 سال سرزمین مسلمانان را به اشغال خود درآورده و به قتل و غارت آنان ادامه دادند. ریدلی اسکات در فیلم "رابین هود" ( 2010 ) از زبان رابین لانگستراید صلیبی، علنا در مقابل ریچارد به اصطلاح شیردل اعتراف نمود و وی را متهم کرد که هزاران زن و مرد و بچه بیگناه مسلمان را قتل عام کرده و از همین روی خداوند هرگز وی را نمی بخشد و به خاطر همین اعتراف بود که ریچارد بروی خشم گرفته و به زنجیرش کشید.

کثرت وقایع دهه 50 و 60، انقلاب شکوهمند اسلامی ایران را به موضوعی بی بدیل و ماندگار در تاریخ مبدل ساختهاست.

یکی از مهمترین این وقایع، موضوع تسخیر سفارت آمریکا، به عنوان نمایندگی رسمی سیاسی ایالات متحده آمریکا در ایران می باشد.
واقعه ای که بسیار سریع و در جنب وقایع کثیر آن زمان به وقوع پیوست و خود اسبابی از برای تحقق وقایع دیگر بود.

واقعه ای که اگر چه هیچ گاه فرصتی از برای بازخوانی مفصل و تطبیقی آن بوجود نیامد، اما آبشخور موضوعاتی بسیار گردید و متاسفانه امروزه جُز ادبیات کلی "لانه جاسوسی" تصوری جامع از آن وجود ندارد.
 

در جستجوی خدایان المپ !

پس از اینکه جرج لوکاس در سالهای 1978 تا 1982، 3 قسمت از فیلم "جنگ های ستاره ای" را برپرده سینما برد و ناگهان در اواخر دهه 90 ، قسمت چهارم آن را در یک فلاش بک به قبل از قسمت اول تحت عنوان "شبح تهدید" ساخت و در سال 1999 به اکران عمومی درآورد، این نوع بازگشت به عقب و در واقع نمایش پیش از آغاز در میان آثار هالیوودی باب گردید.(پاسخ به یک دغدغه همیشگی مخاطبان فیلم ها و داستان ها که همواره علاقمند بودند، بدانند قبل از شروع واقعه و روایت اصلی، چه اتفاقاتی روی داده و شخصیت های ماجرا در شرایطی بوده و چگونه به موقعیت آغازین داستان رسیدند؟)

 میدان گلادیاتورها پس از آخرالزمان

در سال 2007 اسکات وایپر در فیلم تکان دهنده "محکوم"، به نبرد تا سر حد مرگ گروهی از محکومین در جزیره ای پرداخت که هرکس برای برنده شدن در این بازی می بایست ، سایر شرکت کنندگان در آن را می کشت. نوعی از بازی شبیه به جنگ گلادیاتورها در روم باستان که در مقابل دیدگان فرماندهان و سران امپراتوری روم، برده ها را تا سر حد مرگ به جان هم می انداختند که مایه سرگرمی و انبساط خاطر رومیان را فراهم آورند. اما در فیلم "محکوم "، این بازی گلادیاتوری قرون گذشته در شکل و شمایل جدید و به سبک و سیاق قرن بیست و یکم بازسازی شده و توسط رومیان هزاره سوم که از قضا مدعی آزاد اندیشی و دمکراسی هم هستند، برگزار می گردید.

دکتر استرنج لاو و سامسون در یک ماموریت آخرالزمانی

"...سلام جیم ، ماموریتی که برای شما در نظر گرفته شده .....چنانچه در این ماموریت یکی از افراد شما ، دستگیر یا کشته شود ، دولت ما رابطه اش را با شما تکذیب خواهد کرد. این نوار پس از 5 ثانیه نابود خواهد شد..."

این صحنه و جملات ، عباراتی تکراری بود که در ابتدای هر قسمت از سریال "ماموریت : غیر ممکن " در دهه 60 میلادی از تلویزیون پخش می شد . (این سریال تلویزیونی با نام " بالاتر از خطر " در دهه 40 و اوایل دهه 50 شمسی روی آنتن تلویزیون ایران رفت). سریالی براساس شخصیت های خلق شده توسط بروس گلر ، درباره یک گروه 4 نفره اطلاعاتی/عملیاتی که در دوران جنگ سرد طرح های جاسوسی ویژه ای را علیه اتحاد شوروی سابق به انجام می رسانید ، بدون آنکه ردی از خود برجای بگذارد. خصوصیت این گروه آن بود که تنها ارتباطش با دولت آمریکا ، همان نوار ابتدایی بود که شرح ماموریت را می گفت و پس از آن هیچگونه رابطه اطلاعاتی و یا نظامی و عملیاتی وجود نداشت . یعنی گروه می بایست تنها براساس ظرفیت ها و قابلیت های خود ، ماموریت هایی را انجام دهد که به لحاظ دشواری و موقعیت ، غیرقابل عمل به نظر می رسیدند. اما بالطبع فضا و پایان این دسته از فیلم های آمریکایی ، در انتها همه چیز به خوبی و خوشی ختم می شد و تماشاگر برای قسمت و ماموریتی دیگر تا هفته بعد در انتظار می ماند. بازیگران آن مجموعه ، پیتر گریوز ، مارتین لاندو ، باربرا بین ، گرک موریس و پیتر لوپوس بودند و به جز مارتین لاندو ( که تا دریافت جایزه اسکار هم برای فیلم "ادوود" در سال 1994 رفت) و چند بازی محدود پیتر گریوز در برخی فیلم ها همچون "هواپیما " ساخته برادران زوکر و جیم آبراهامز در سال 1980 ، بقیه در سطح بازیگران تلویزیونی باقی ماندند.

سینمای غرب طی بیش از یک قرن فعالیت، گاه با آثار خود در عرصه‌های مختلف جنجال آفریده است.این سینما گاه نیز با شعار آزادی، برخی اعتقادات دینی، گرایشات فکری و اخلاقی را سوژه فیلم‌های خود کرده و با آزردن طیفی از مردم معتقد جهان، فیلمی موهن را به کارنامه کاری خود افزوده است. اشاره‌ای داریم به جنجالی‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای غرب و هالیوود که در زیر می‌خوانیم.....

 شاید این شروع خوبی برای یک نقد فیلم نباشد و احتمالا تعصب برخی دوستان جوان را برخواهد انگیخت. اما ناگزیر بایستی در یک جمله بگویم که این دومین ماجرای شرلوک هلمز ، شخصیت معروف یک سری داستان های سر آرتور کانن دویل اسکاتلندی است که توسط گای ریچی ( فیلمساز تقریبا نامتعادل آمریکایی ) خراب شده است! شاید بگویند که گای ریچی شخصیت و داستان خودش را از آثار سر آرتور دویل بیرون آورده. خیلی خب ! اگر واقعا چنین است ، چه نیازی به شرلوک هلمز و آقای واتسون و موریاتی و امثال آن بود ؟! او می توانست مثل فیلم های اولیه اش همچون :" قفل ، انبار و دو بشکه باروت" یا " قاپ زنی" و یا "Swept away" ، داستان خود را بگوید و آدم های خویش را روایت نماید. اما اینکه ریچی از شخصیت معروف داستان های سر آرتور دویل استفاده کرده و او را به آدم خودش بدل ساخته ، موضوعی است که قابل توجه و تعمق است....

جاسوسی که از آفریقا آمد !

فیلم های جاسوسی اگرچه در تاریخ سینما به عنوان یک ژانر معرفی نشدند اما همواره از عناصر ویژه ای برخوردار بودند و طرفداران کثیر خود را نیز داشتند. این فیلم ها که در زیرگونه های متعددی تولید شدند ، در جریان جنگ جهانی و مقابله سرویس های جاسوسی غرب با گشتاپوی آلمان نازی برای نخستین بار خود را برپرده سینماها نشان دادند. فیلم های آلفرد هیچکاک مانند :" مردی که زیاد می دانست"(1934)،"سی و نه پله"(1935)،"بانو ناپدید می شود"(1938) و "خبرنگار خارجی"(1940) از نخستین فیلم های این فیلمساز مشهور تاریخ سینما با موضوعات جاسوسی بود که بعدا نیز با فیلم هایی همچون "بدنام" (1946) و نسخه دوم " مردی که زیاد می دانست" ( 1956) ادامه یافت.

لارنس امروز غرب

Black Gold

تقریبا از اوان ساخت فیلم در هالیوود ، سینماگران و فیلمسازان این کارخانه به اصطلاح رویا سازی ، در کنار تبلیغ و ترویج فرهنگ آمریکایی اعم از کابوییسم و گنگستریسم و میکی ماوسیسم و مانند آن، علاقه خاصی نسبت به کاراکترها و قصه های شرقی چه در خاورمیانه و خاوردور و یا از شرق باستان نشان می دادند والبته در قریب به اتفاق این حکایت ها نیز همواره آدم های شرقی ، موجوداتی شریر و خبیث یا شارلاتان و فریب کار و یا فقیر و درمانده جلوه می کردند که زندگی خویش را از طریق دزدی و سرقت و امثال آن می گذرانند. در برخی از این فیلم ها شاهد حضور غربی ها در شرق دور بودیم که سعی داشتند تا در جامعه ظاهرا فسادآلود خاوردور ، به اصطلاح حق را حاکم کنند. فیلم هایی مانند "دریاهای چین" ساخته تی گارنت یا "55 روز در پکن" نیکلاس ری و یا "وحشی و گیشا" جان هیوستن از همین دسته بودند....

رابطه سازمان سیا (آژانس اطّلاعات مرکزی) آمریکا و پنتاگون و هالیوود از جمله محورهای جالب و البتّه کمتر پرداخته شده در موضوعات مربوط به سینماست. این رابطه در موارد بسیاری به صورت یک‌طرفه صورت می‌گیرد؛ به نوعی که سیا و پنتاگون نقش سانسورکننده را در هالیوود بازی می‌کنند. این سانسور، اگرچه به‌صورت اخذ مجوّز ساخت نیست؛ ولی زمانی که فیلم‌سازان قرار است فیلمی را تولید کنند که نیازمند حمایت مالی و تجهیزاتی می‌باشد،

منجی در فرم یک پاندا

اگر به کلام حضرت امام خمینی (ره) معتقد باشیم ، همان طور که در پیامشان پس از پذیرفتن قطعنامه 598  فرمودند:

"...جنگ ما جنگ عقیده است و جغرافیا و مرز نمی شناسد و ما باید در جنگ اعتقادیمان ، بسیج برزگ سربازان اسلام را در جهان به راه اندازیم..."

مساله اهانت به اولياء‌ و پيامبران الهی و مقدسات اديان توحيدي امري تازه و جديد نيست. اهانت، استهزاء و تکذيب سه شيوه رايج در ميان اقوام سابق در مقابله با هدايت پيامبران بوده است. اهانت به پيامبران و دروغ‌گو، ساحر، مجنون، قدرت‌طلب و سفيه و... خواندن آنان از جمله روش‌هاي رايج در ميان امت‌هاي گمراه گذشته و دشمنان پيامبران بوده است.در اين بين رسانه هاي غربي به خصوص سينما و تلويزيون نقش توهين و تحريف رسالت پیامبران را عهده دار بوده و هر از گاهي مصاديقي از اين كاركرد رسانه‌اي در غرب و حتي داخل جهان اسلام ديده مي‌شود.
تهيه فيلم های انحرافي مصائب مسيح (ع)، آخرين وسوسه هاي مسيح (ع)، مصاحبه با محمد (ص)، فتنه، ده فرمان و فیلم سراسر توهین آمیز "برائت از مسلمین" ... همه و همه نشان از رويكرد انحرافي، سياسي و شريعت زداي رسانه های غربی است.